Bardzo dobry, niepublikowany wcześniej materiał nagrany wciąż w trio, ale już w zmienionym składzie, choć z wokalistą/perkusistą/głównym kompozytorem Peterem Duntonem nadal na pokładzie. Co tu dużo pisać... T2 to jest największa zagadka i największy pechowiec w historii brytyjskiego rocka. Gdyby genialny, drugi ('T2' z 1970) i niniejszy trzeci album ukazały się w epoce, to mielibyśmy do czynienia z rockowymi arcydziełami! "1971-72" zawiera dziewięć nagrań, z czego 6-7 stoi na typowym dla grupy, bardzo wysokim poziomie, zaś pozostałe 2-3 są trochę niedopracowane (m.in. niezła, akustyczna ballada czy fajne solo na perkusji z dodatkami), jednak wciąż mają klasę. Pomimo tego, że jest to nieco słabszy materiał niż wcześniejsze dwa kilery, to jednak wciąż jest to toczące się powoli jak walec, mroczne, ale zarazem intrygujące nagłymi zmianami nastroju T2 z sennym wokalem - takie, jakie znamy i uwielbiamy od lat. Jakość dźwięku jest taka jak na poprzednim, archiwalnym CD, czasem minimalnie lepsza, czasem troszkę gorsza, ale bez szumów. Absolutny MUS!!!!! (JL)