Wydany dopiero w 2012 roku, bardzo, bardzo dobry, niepublikowany wcześniej materiał nagrany wciąż w trio, ale już w zmienionym składzie - choć z wokalistą/perkusistą/głównym kompozytorem Peterem Duntonem na pokładzie. Co tu dużo pisać... T2 to jest największa zagadka i największy pechowiec w historii brytyjskiego rocka. Gdyby genialny, drugi ("T2" z 1970) i niniejszy trzeci album ukazały się w epoce, to mielibyśmy do czynienia z rockowymi arcydziełami! "1971-72" zawiera dziewięć nagrań, z czego siedem stoi na typowym dla grupy, bardzo wysokim poziomie, zaś pozostałe dwa są trochę niedopracowane (m.in. niezła, akustyczna ballada czy fajne solo na perkusji z dodatkami), jednak wciąż mają klasę. Pomimo tego że jest to nieco słabszy materiał niż wcześniejsze dwa kilery, to jednak wciąż jest to toczące się powoli jak walec, mroczne, ale zarazem intrygujące nagłymi zmianami nastroju T2 z sennym wokalem - takie, jakie znamy i uwielbiamy od lat. Hiszpańska reedycja z 2022 roku, dedykowana zmarłemu w styczniu Peterowi Duntonowi.