Zremasterowana edycja jedynego, za to niemal doskonałego albumu brytyjskiego zespołu grającego rock progresywny z wysokiej półki, z silnymi wpływami późnej psychodelii i nie stroniącego od akustycznego grania z wyraźnymi, orientalnymi elementami. Album nagrany został latem 1970, ale wydany dopiero w styczniu 1971 roku w Niemczech (w czarnobiałej, abstrakcyjnej okładce wytwórni Metronome) oraz we Francji (w komiksowej kopercie nakładem wytwórni Barclay) - nigdy w Wielkiej Brytanii. Ta wersja zawiera obie okładki (francuska widnieje wewnątrz) tak więc jest wybór. Jakość dźwięku jest lepsza niż edycja Prog Temple. Gorąco polecam! PONIŻEJ RECENCJA ALBUMU POCHODZĄCA Z DRUGIEGO TOMU MOJEGO 'BRYTYJSKIEGO ROCKA' (G-L):..........Warto wiedzieć, że dwóch muzyków tego nieco zapomnianego zespołu grało wcześniej w legendarnej, freakbeatowej formacji The Game - odpowiedzialnej m.in. za wart 1000 funtów, rewelacyjny singiel The Addicted Man/Help Me Mummy’s Gone (Parlophone, 1967). Grail była kolejną, progresywną formacją (obok m.in. Diabolus, Little Big Horn, Sunday) której jedyny album nigdy nie trafił na brytyjski rynek, choć ukazał się we Francji (w bardzo efektownej, kolorowej okładce) - nakładem firmy Barclay, a także w Niemczech (w równie fajnej kopercie czarno-białej) – wydany przez Metronome. Pochodzący ze stycznia 1971 LP Grail został wyprodukowany przez (stosunkowo mało jeszcze znanego) Roda Stewarta, choć sądząc po dość surowym dźwięku w ostrzejszych fragmentach - odnoszę wrażenie, że zamiast w studio nagraniowym Rod The Mod więcej czasu spędzał w pobliskim pubie… Album zawierał dość zaawansowaną, a momentami bardzo wyrafinowaną, progresywną muzykę - bardzo typową dla 1970 roku, gdyż łączącą ciężkiego rocka z więcej niż szczyptą psychodelii, folku, ballady a nawet muzyki orientalnej. Otwierający całość, oparty na ciężkich, gitarowych riffach i trwający ponad 7-minut Power charakteryzował się pierwotnym, warczącym i niemalże heavymetalowym wokalem a także dynamiczną, aczkolwiek bardzo nerwową grą całego zespołu (jakby wszyscy gdzieś się spieszyli) – trochę w stylu grupy Jerusalem. O dziwo, był to jeden z nielicznych, tak dynamicznych fragmentów, gdyż kolejne kawałki ukazywały zespół w nieco innym świetle: folkujący Bleek Wind High nagrany został z udziałem akustycznej gitary, klarnetu i fletu; klasycyzujący, subtelnie zaaranżowany Day After Day przypominał nieco bardziej folkujący/balladowy Procol Harum; w zdecydowanie orientalnym, rozkołysanym Grail wykorzystano sitar i kotły; oparty na partii fletu, rytmiczny Camel Dung był silnie przesycony tureckim folklorem (chwilami przypominając dokonania East Of Eden a zwłąszcza Quintessence), choć nie brakło w nim mocnych, rockowych przejść; natomiast Sunday Morning to urocza, atmosferyczna ballada nagrana z udziałem organów, gitary klasycznej, sitaru i wiolonczeli; dla odmiany poświęcony naszym południowym sąsiadom utwór Czechers (dotyczący inwazji Sowietów na Czechosłowację w 1968 roku) był połączeniem dramatycznej ballady z galopującym, rockowym graniem; zaś zamykający całość, motoryczny, choć nie wolny od zmiennych nastrojów The Square był po prostu doskonałym i całkiem intensywnym podsumowaniem tego intrygującego, niedocenionego i oczywiście niemal całkiem zapomnianego albumu. Nie musze chyba dodawać, że oryginalne, winylowe edycją (w idealnym stanie) są bardzo poszukiwane – osiągając cenę 300-350 euro. Warto może też wiedzieć, że wokalista Chris Williams potem znalazł się w niemieckiej, progresywnej grupie Abacus.