Album nagrany w 1993 roku - w dużej części jeszcze z Richardem Wrightem. O ile jednak część materiału powstała 20 lat temu, to jestem pewien, że w ostatnim czasie Gilmour i Mason (wraz z wynajętym klawiszowcem) przygotowali sporo typowo floydowskiego materiału z przeznaczeniem dla zagorzałych fanów. Stąd też te kilkukrotne i bardzo wyraziste nawiązania do pierwszych 7-10 minut 'Shine On You Crazy Diamond', z elementami 'Run Like Hell', 'Echoes' a nawet 'A Saucerful Of Secrets' (m.in. genialna partia kościelnych organów z 1968 roku w 'Autumn '68'!!!). Dodatkowo mamy tutaj sporo efektów dźwiękowych, tradycyjne dzwony w tle oraz spore ilości niemal psychodeliczneych świzdów-gwizdów - moim zdaniem mocno uatrakcyjniających te muzykę! Nie ma tutaj typowo elektronicznych gadżetów przypominających straszne dla prog-rocka lata 80-te, nie ma wesołych, czy też dyskotekowych rytmów, nie ma przeszkadzających, nienaturalnych sampli... Jest powaga, doświadczenie oraz głeboka świadomość tego, czego oczekują fani zespołu. Za wyjątkiem kilku 'rozmarzonych' i statycznych momentów nie jest to żaden "ambient music", tylko klasyczny Pink Floyd jaki znamy i bardzo lubimy od lat. Z pewnością będę tej płyty słuchał znacznie częściej niż 'Division Bell' czy 'A Momentary Lapse Of Reason' - nawet jeśli na ostatniej nie ma takich mocarzy, jak 'High Hopes', On The Turning Away' czy 'Sorrow'. Proszę się nie przejmować raczej negatywnymi recenzjami jakichś internetowych debiutantów! To jest bardzo dobry, momentami niemal doskonały, w 90% instrumentalny album nawiązujący niemal do wszystkich okresów twórczości zespołu. Gorąco polecam!